BIECZ
🏰 Dwa zamki i dwa warowne dwory królewskie 🏰

rzyjmuje się, że biecki zamek królewski budowano na miejscu wcześniejszego grodu (odnaleziono resztki spalonego wału i zakopaną w nim ceramikę) etapami już od XIII w. Na postawie badań archeologicznych ustalono, że warownia miała kształt prostokąta o wymiarach 42 x 20 m. Od północnego zachodu znajdowała się okrągła wieża o średnicy 10 m, a od północnego wschodu do warowni dostawiony był budynek zewnętrzny. Od zachodu prowadził zwodzony most. W okolicach wieży odkryto zgrubienie murów, co pozwala sądzić, iż była ona wraz z częścią murów obwodowych wybudowana najwcześniej - być może już w I poł. XIII w. Przy zamku znajdował się kościół pod wezwaniem św. Piotra, o którym wspomina dokument z XI w.




1306 r. - zamek w Bieczu był własnością biskupa Muskaty
1311 r. - Biecz stał się na stałe własnością królewską, kiedy to Władysław Łokietek zajął ziemie biskupa Muskaty. Wcześniej właścicielami miasta była księżna krakowska Kinga, a także na zmianę król polski, Węgrzy, Czesi i biskup Muskata. To w Bieczu właśnie w potwierdzono na piśmie zezwolenie na sprowadzenie Krzyżaków do Polski.
1348 r. - burgrabią bieckiego zamku był Mikołaj z Babic
1371 r. - na zamku przebywała królowa Węgier i Polski Elżbieta
II poł. XIV w. - warownia należała prawdopodobnie do królowej Jadwigi
1395 r. - wzmianka o drugim zamku we wschodniej części miasta - warownym dworze królewskim. Nie zachowały się niestety informacje kiedy go zbudowano, a mógł być nawet starszy od zamku na Górze Zamkowej. W tym roku królowa Jadwiga nakazała go rozebrać, a na jego miejscu wzieść szpital dla ubogich
1401 r. - po śmierci Jadwigi w zamku król Władysław Jagiełło zaręczył się z Anną Cylejską
1439 r. - w zamku Władysław Warneńczyk spotkał się z królem węgierskim Albrechtem Habsburgiem, tutaj także zawarł układ z zakonem joannitów
01.08.1475 r. - na rozkaz król Kazimierza Jagiellończyka władze grodzkie ze starostą zostały przeniesione z pierwszego zamku do nowej siedziby. Król zarządził też rozbiórkę starego zamku. Można przypuszczać, że zamek był w złym stanie i nie opłacało się go naprawiać. Nie był też przystosowany na odparcie ataku z użyciem nowoczesnej broni, a w razie zagrożenia mógł za to być wykorzystany przez wroga do ostrzału miasta. Dlatego też siedzibą starosty został trzeci zamek, po wschodniej stronie miasta, także poza murami miejskimi.
1502 r. - istnieje dokument, iż Jakub Siekliński z żoną otrzymali zezwolenie na wykorzystanie kamienia z pierwszego zamku na budowę domu wójtowskiego. Tak powstał budynek z wieżą zwany Grodem Starościńskim, a wcześniej Wójtostwem uznawany za czwarty zamek w Bieczu


1641 r. - sejmik w Proszowicach podjął uchwałę o przeniesieniu z trzeciego zamku sądu grodzkiego i wszystkich akt do wspomnianego wyżej Grodu Starościńskiego. Habia Jan Wielopolski przekazał więc zamek zakonowi oo. Reformatów, którzy mieli walczyć z arianami a także skarżyli się, że ich stara drewniana siedziba jest w złym stanie, narażona na ciągłe wylewy Ropy. Rok później na jego miejscu wybudowano istniejący do dziś kościół (obecnie kościół św Anny) i klasztor reformatów (franciszkanów)
1877 r. - odsłonięto zachowane w ziemi fundamenty i na ich podstawie naszkicowano pierwszą rekonstrukcję zamku na Górze Zamkowej
1958 r. - badania archeologiczne placu przy szpitalu św. Ducha doprowadziły do odkrycia fundamentów dwóru królewskiego wzmiankowanego w 1395 roku.
1961 r. - na Górze Zamkowej rozpoczęto prace archeologiczne.

edną z legendą związaną z Bieczem jest historia zbója Becza. Był on słynnym rozbójnikiem znanym w całej okolicy. W swojej kryjówce w Liwoczu miał podobno olbrzymie skarby zdobyte oczywiście napadami i rabunkiem. Pewnego razu wysłano przeciw niemu chorągiew rycerzy, którzy zdołali go pojmać i postawić pod sąd. Został skazany na śmierć, jednak udało mu się ubłagać zmianę wyroku, pod warunkiem że wybuduje miasto. Becz dotrzymał słowa, wybudował miasto nazwane swoim imieniem, a w nim kościół i zamek, całość zaś otoczył murem. Do niedawna w zabytkowej kamienicy w rynku mieściła się bardzo stylowo urządzona knajpa "U Becza" z pysznymi plackami po węgiersku. Dziś jest ona reaktywowana, ale w mocno zmienionej (na minus) formie, choć placki nadal są ponoć dobre i tanie.


Innym ciekawym podaniem jest legenda o zaśniętych rycerzach. Gdy w XV wieku zaczęły zmieniać się sposoby walki, weszła do użytku broń palna polscy rycerze wraz z całym rynsztunkiem i końmi zeszli do podziemi. Oczekują tam na nadejście właściwego dla nich czasu by na wezwanie znów stanąć obronie Biecza i całej ojczyzny Wśród rycerzy co pewien czas dokonywany jest przegląd uzbrojenia i gdy okaże się że potrzebna jest jakaś reperacja na powierzchnię wysyłany jest posłaniec, który znajduje uczciwego kowala i zaprowadza go do tajnej groty. Dokonuje on wszystkich niezbędnych napraw i podkuwa konie, w zamian za co otrzymuje od rycerzy wydawałoby się niewiele warte rzeczy, które jednak okazują się na zewnątrz bardzo cenne. I tak kowal z Biecza, który ostatnio został zaprowadzony do groty dostał kawałek żelaza, który na powierzchni okazał się kawałkiem złota. Żyje jeszcze ponoć kilku najstarszych bieczan, którzy widzieli jak w okolicy Góry Zamkowej rozsuwa się ziemia i ukazuje grota do kryjówki zaśniętych rycerzy.