LESKO
🏰 Przebudowany bastejowy zamek szlachecki 🏰

amek w Lesku pochodzi z XVI w. Budowę rozpoczęto w roku 1538 z inicjatywy marszałka wielkiego koronnego Piotra Kmity herbu Szreniawa w miejscu dawnego zamku drewnianego. Ród Kmitów z pobliskiego Sobienia musiał zmienić siedzibę, bowiem dotychczasowa, położona na wysokiej górze nie miała możliwości rozwoju. Poza tym, została poważnie zniszczona przez Węgrów

Piotr Kmita Budowniczy zamku Piotr Kmita był jedną z wybitniejszych postaci swojej epoki w Polsce. Funkcjami jakie pełnił w państwie można by obdzielić kilka osób, m.in.: marszałek nadworny, marszałek wielki koronny, wojewoda krakowski, wojewoda sandomierski, kasztelan wojnicki, kasztelan sandomierski, starosta krakowski, starosta przemyski, starosta spiski i kolski. Nigdy nie wysługiwał się żadnemu obcemu władcy i nie brał od nikogo pieniędzy. Choć wychowywany był na dworze cesarza Maksymiliana I, to do końca pielęgnował staropolski obyczaj i tradycje. Był znanym mecenasem sztuki, otaczał się pisarzami i uczonymi. Dla kraju zasłużył się walcząc z Tatarami, Moskwą, Krzyżakami, był zaufanym królowej Bony. Z drugiej strony słynął też z hucznych biesiad i sporej grupy zdolnych do wszystkiego awanturników będących na jego usługach.

1538 - Lesko stało się własnością Piotra V Kmity, który odziedziczył go po śmierci brata Stanisława. Wkótce rozpoczął budowę zamku, czy raczej dworu obronnego, bo stanowiła go dwupiętrowa wieża mieszkalno-obronna otoczona murem
1553 r. - bezpotomnie zmarł Piotr Kmita. Lesko przejęli Stadniccy, obniżyli wieżę i dobudowali korpus w stylu renesansowym z attyką. Całość otoczona byłą częściowo murem, a częściowo parkanem. Funkcje murów obronnych pełniły także wysokie budynki zamkowe. Obok znajdowały się zabudowania gospodarcze ogród oraz zwierzyniec
1656 r. - Stadniccy ponownie przebudowali zamek. Na bazie poprzedniej budowli powstał czteroskrzydłowy obiekt z czterema basztami i bastejami
1702 - w czasie wielkiej wojny północnej miasto wraz z zamkiem zostało złupione i spalone przez Szwedów, którzy wysłali tu podjazd pod wodzą pułkownika Szperlinga aby schwytać Jana Stadnickiego, wojewodę wołyńskiego. Nie tylko go zaskoczyli w zamku, ale ponoć odnaleźli wielki skarb. Zniszczeniu uległy wtedy bardzo cenne dokumenty i wyposażenie zamku, a zaraza zdziesiątkowała mieszkańców miasta
1713 r. - sporymi nakładami odbudowano zamek
koniec I poł. XVIII w. - zamek był własnością wojewody wołyńskiego Józefa Ossolińskiego, który jednak rezydował w zamku rymanowskim. Po jego śmierci Lesko odziedziczyła córka Marianna Ossolińska. Wyszła ona za Józefa Mniszcha i ten ród był kolejnym właścicielem zamku
1783 r. - zamek spustoszył wielki pożar

Wincenty Pol w Lesku Związki Wincentego Pola, znanego poety, etnografa i geografa z Leskiem datują się na okres po upadku powstania listopadowego. Wraz z hr. Xawerym Krasickim należał do konspiracyjnej organizacji Związek Dwudziestu Jeden. Był łącznikiem przebywającego na emigracji gen. Józefa Bema z patriotami we Lwowie i uciekając przed policja carską zwykle ukrywał się w majątkach hrabiego. Od 1834 r. przebywał na jego zaproszenie w Lesku. 2 lata później otrzymał w dzierżawę majątek Krasickich w Kalnicy. Sam Xawery Krasicki mieszkał najczęściej w Posadzie Leskiej, bo zamek w Lesku był w ruinie po pożarze. Do odbudowy siedziby i powierzena prac Polowi zachęciła hrabiego jego synowa Aniela z Brzostowskich Krasicka. Projekt nie nawiązywał do wcześniejszego wygladu zamku, lecz rustykalnych willi włoskich i architektury klasycystycznej. Nieregularna, lekka bryła budowli była przeciwieństwem symetrycznych, monumentalnych rezydencji. Główny etap prac zakończono po 2 latach i Pol zamieszkiwał przez krótki czas w zamku. Potem się wyprowadzil, utrzymując z rodzina Krasickich ciepłe relacje. Dalsze etapy odbudowy siedziby trwały jeszcze kilkadziesiąt lat. Odbudowana ponowie po zniszczeniach II wojnie światowej budowla nie jest identyczna z projektem Pola, niektóre elementy i detali zostały zmienione lub usunięte.

1793 r. - zamek został opuszczony. Oto jak opisywano jego stan: "dach zamku zgniły i upadły, mury częściowo porozwalane. Na drugim piętrze jedna sala rozwalona, w pozostałych pięciu pokojach sufity i podłogi zgniłe. Większość pomieszczeń bez okien, pieców i kominków"
1799 r. - ruina jako wiano przeszła w ręce Xawerego Krasickiego Lata 1836-38 – najważniejszy okres odbudowy zamku przez Krasickiego wg projektu Wincentego Pola. W sumie prace trwały przez 38 lat. Obiekt całkowicie zatracił wtedy swój pierwotny wygląd. XIX-wieczny romantyk - Pol nadał mu kształt rezydencji klasycystyczno - neorenesansowej w stylu włoskim. Powstały też dodatkowe oficyny i oranżeria
po 1918 r. - właścicielem rezydencji był legionista August Krasicki, znany przyrodnik. Zniszczony podczas I wojny św. zamek został wyremontowany, a park odnowiony
1924 r. - przy oranżerii postawiono kamienny portal renesansowy przeniesiony z dworu w Laskach Murowanych
1939-45 r. - zamek został zdewastowany i okradziony podczas wojny przez Sowietów. Krasiccy uciekając przed nimi pozostawili bowiem całe wyposażenie
po 1945 r. - po wojnie działała tu szkoła i przedszkole
1955 r. - zakończono odbudowę zdewastowanej budowli. Powstał w niej ośrodek kolonijny górników kopalni KWK "Makoszowy" z Zabrza
koniec XX wieku - zamek kupiła Gliwicka Agencja Turystyczna i prowadzi w nim hotel, jednak potomkowie rodu Krasickich domagają się jego zwrotu. Wojewoda przyznał im rację. W 2000 r. minister Balazs nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy.
2013 r. - wojewoda podkarpacki potwierdził, że obiekt nie podlegał reformie rolnej. Nie oznacza to jeszcze zwrotu majątku Krasickim, ponieważ zarządcy z GAT i gmina Lesko odwołali się od decyzji. Sprawa jest cały czas w toku i nie widać końca sporu

egenda mówi że wraz z przeprowadzką Kmitów do Leska podążyła za nimi Czarna Dama z Sobienia. Był to ponoć duch Anny Kmity, żony Jana. Pewnego razu pod nieobecność Kmity zamek został najechany przez węgierskiego króla Macieja Korwina. Długie oblężenie nie przynosiło jednak rezultatów postanowiono więc zrobić podkop i wysadzić część murów w powietrze. To spowodowało pożar na zamku, ponieważ niektóre elementy były jeszcze drewniane. Anna wraz z kilkoma służącymi zostało odcięta w swojej komnacie od wyjścia. W oczekiwaniu na śmierć przywdziała czarny, żałobny strój. Gdy Jan Kmita powrócił do zamku zobaczył zgliszcza a wśród nich resztki nadpalonej biżuterii żony, którą zawsze na sobie nosiła. Zrozpaczony ślubował, że pozostanie wierny swojej żonie aż do śmierci i nigdy nie będzie miał innej kobiety. Tak prawdopodobnie się też stało, bo wiadomo że nie miał potomków. Także duch Anny pozostał wierny Kmitom, ponieważ po przeniesieniu się tego rodu do Leska zaczęto ją tu widywać. Podobno po raz pierwszy w 1553 r. przed śmiercią Piotra Kmity, następnie widywano ją zawsze przed zgonami kolejnych Kmitów. W 1702 r. zobaczyła ją przybyła do Leska na bal pisarka Anna Ponimirska, która opisała w swojej powieści życie pogrążonej w żałobie kobiety.