OJCÓW
¤ Średniowieczny zamek królewski ¤

urowany zamek został zbudowany w drugiej połowie XIV w. za panowania Kazimierza Wielkiego. Jako budulec wykorzystano ciosany wapień. Nazwa "castrum Oczecz" została nadana prawdopodobnie na cześć jego ojca - Władysława Łokietka, który ukrywał się w tych okolicach przygotowując się do walki o tron. Istnieją podania, że znacznie wcześniej istniał tu gród zbudowany przez księcia lechickiego - szwagra Popiela. Miał on pobudować w dolinie Prądnika kilka grodzisk do obrony przed najazdami germańskimi.

Jan Mężyk Jan Mężyk, który dzierżawił zamek w Ojcowie w XV w. był najbliższym dworzaninem króla Władysława Jagiełły, rycerzem do specjalnych poruczeń. Pełnił funkcje łożniczego królewskiego, podczaszego i cześnika nadwornego. Znając kilka języków obcych był wysyłany z misjami dyplomatycznymi aż w końcu został sekretarzem królewskim i to on właśnie tłumaczył z niemieckiego Władysławowi Jagielle słowa posłów krzyżackich przed bitwą pod Grunwaldem 15 lipca 1410 r. Wykazał się też znajomością rzemiosła wojennego, w 1432 r. dowodził wojskami polskimi, które pokonały Litwinów z wielkim księciem Świdrygiełłą na czele pod Kopystyrzynem oraz zajęły Podole i Bracław. Król za te zasługi wynagrodził go hojnie starostwami na Rusi i w końcu województwem ruskim. Będąc jednak stale przy królu nie mógł należycie troszczyć się o zamek w Ojcowie, podobnie jak jego żona, która była wychowawczynią córki Jagiełły - królewny Jadwigi.

Następnymi właścicielami byli Warszyccy, Męcińscy i Morscy
1370 r. - kroniki mówią o burgrabi zamku - Zakliku de Kozkow z Korzkwi. Później zamkiem z nadania króla władali starostowie: wnuk Zaklika - Jan z Korzkwi i dworzanin Hinczka z Rogowa
1404 r. - król Władysław Jagiełło zastawił zamek Piotrowi Szfrańcowi herbu Starykoń. Od tej pory często znajdował się w rękach jego wierzycieli
I poł. XV w. - kolejnym starostą był Jan Mężyk herbu Wadwicz - łaźny królewski
1440 r. - za zasługi wojenne i przysługi finansowe Władysław III Warneńczyk nadał starostwo ojcowskie Mikołajowi z Balic
1515 r. - starostwo ojcowskie otrzymali Bonerowie
1588 r. - Zygmunt III Waza powierzył tytuł starosty Ojcowa Piotrowi Myszkowskiemu herbu Jastrzębiec
Początek XVII w. - zamek na 4 pokolenia przejmuje ród Korycińskich. Starosta Mikołaj Koryciński dostał go od króla Władysława IV za pomoc jaką ten wyświadczył mu w zdobyciu tronu, a konkretnie za mowę jaka wygłosił do szlachty.

Król na zamku Starosta Teofil Załuski pod koniec XVIII w. gościł na zamku w Ojcowie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego powracającego z Krakowa do Warszawy. W Dolinie Prądnika witał go oprócz starosty jego krewni Ksawery Puszet i starosta wałecki Piotr Dembiński oraz Piotr Ożarowski, starosta wojnicki, późniejszy targowiczanin mianowany hetmanem wielkim, którego lud powiesił podczas Insurekcji Kościuszkowskiej na warszawskim Rynku. Król zwiedził m.in. Jaskinię Ciemną, którą na tą okazję oświetlono. Wjazdowi od zamku towarzyszyły bicia z dział i owacje ludności. Następnie wyprawiono oczywiście wielką ucztę a na zakończenie wizyty król trzymał do chrztu córkę Załuskich. Teofil Załuski

1620 r. - ówczesna lustracja mówiła że zamek jest "bardzo spustoszały". Jednak wkrótce Mikołaj Koryciński dokonał gruntownej naprawy zamku, przyozdobił go marmurami, rzeźbami, wnętrza wypełnił kobiercami i arrasami.
1633 r. - sejm przyznał Mikołajowi zwrot wydatków na naprawę ważnej dla obronności kraju warowni ojcowskiej
1655 r. - Szwedzi zajęli zamek i wywieźli do Szwecji najcenniejsze przedmioty, ale go nie zniszczyli ponieważ stworzyli tu magazyn broni i żywności
Niebawem zamek rozpoczął odbudowywać Stefan Koryciński, a po jego śmierci wdowa po nim. Powstała wtedy m.in. tzw. siedziba starościńska z kaplicą na występie skalnym od strony południowej
Następnymi właścicielami byli Warszyccy, Męcińscy i Morscy
Początek XVIII - zamek przejęli Łubieńscy, a następnie Załuscy. W tym czasie był on jeszcze doskonale prosperująca rezydencją
1787 r. - starostą zamku został Teofil Załuski
1815 r. - Ojców został włączony do dóbr Królestwa Kongresowego, a później sprzedany Konstantemu Wolickiemu. Zamek był w bardzo złym stanie
1829 r. - ruiny zamku zostały rozebrane przez Wolickiego
Kilka lat później Ojców kupił Karol Szulc
1835 r. - resztki zamku wykupił na licytacji Wojciech Prendowski. Zlecił on wykonanie pełnej odbudowy zamku architektowi Franciszkowi Marii Lanciemu, jednak projekt nie został zrealizowany. Prendowski z resztek murów zbudował karczmę, browar i inne budynki. Jego syn Henryk nie mieszkał już w zamku, odnowił jednak basztę i nadał jej inny wygląd co widać na starych rycinach
Kolejnymi właścicielami byli Przeździeccy i Krasińscy
1893 r. - przeprowadzono restauracje zamku
2006 r. - rozpoczęto długoletnie prace archeologiczne i zabezpieczające zamek. Pod kierunkiem dr. Michała Wojenki z UJ odkryto wiele zabytków ruchomych jak fragmenty ceramiki naczyniowej, kafli i przedmiotów metalowych. Jednak najciekawsze znalezisko to scytyjski grot strzały z VI wieku przed Chr. Jest to najprawdopodobniej ślad po przejściu przez okolicę Ojcowa wojsk scytyjskich. Pod zamkowym brukiem odkryto też pozostałości starożytnej osady kultury łużyckiej, poza tym monetę polską z 1767 roku, brązowe haftki i szklane kule do gry.

  zamkiem związana jest następująca legenda: za Bolesława Krzywoustego Ojcowem władał Skarbimir, którego siostra z Ogrodzieńca na łożu śmierci wyznaczyła na opiekuna swojej córki Witysławy. Skarbimir zakochał się w niej bez pamięci, nie zważając na to iż była już zaręczona ze Szczebrzycem, którego bardzo miłowała. Okrutnik zagroził śmiercią Witysławie jeśli za niego nie wyjdzie. Gdy dziewczyna odmówiła, Skarbimir najechał zamek w Ogrodzieńcu i porwał ją do Ojcowa a Szczebrzyca zakuł w kajdany. Gdy dowiedział się o tym książę Bolesław Krzywousty wyruszył z wojskiem na zamek ojcowski, a pojmanemu Skarbimirowi kazał wyłupić oczy. Witysława i Szczebrzyc pobrali się i otrzymali od króla posiadłości Skarbimira.
Nie jest to tylko legenda, bo fakt stłumienia przez księcia buntu wojewody Skarbimira w roku 1117 r. jest potwierdzony w źródłach, zgadza się również sposób jego ukarania. Drewniana warownia Skarbimira z pewnością stała na miejscu dzisiejszych ruin.