Świdnica

Średniowieczny zamek książęcy

Panorama Świdnicy od południa na miedziorycie Meriana z poł. XVII wieku. Zamek po lewej, oznaczony jako 1. Zapewne wieża po lewej to druga zamkowa baszta. Poniżej zbliżenie na tę część miasta

Widok na zamek Świdnica od zachodu na makiecie miasta z początku XVII wieku. Od lewej Brama Strzegomska, zachowana do dziś basteja, zamek i prawdopodobnie podzamcze z ogrodem


Widok na zamek Świdnica od południa na tej samej makiecie. W jego skład wchodzą dwie wieże, sporo budynków w dość dziwnym układzie i mury obwodowe



Plan miasta wg Meriana z poł. XVII wieku od strony póółnocnej. Poniżej powiększony zamek wraz z basteją i Bramą Strzegomską. Widać dwie wieże i budynki, choć w mniejszej liczbie niż na makiecie oraz drzewa na podzamczu

Początkowo drewniany zamek wzniesiono prawdopodobnie końcem XIII stulecia z inicjatywy księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I, ale mogli go też postawić jeszcze wcześniej książęta wrocławscy. W 1313 r. warownia uległa spaleniu, ale została odbudowana przez księcia Bernarda. W 1326 r. przy okazji przejmowania władzy w księstwie przez Bolka II pochodzi pierwsza zachowana wzmianka o zamku w Świdnicy. Do 1392 r. był on pod władaniem jego małżonki księżnej Agnieszki, dla której była to ulubiona rezydencja. Spędzała tu zawsze święta. Następnie wraz z całym księstwem świdnicko-jaworskim zamek przejęli królowie czescy. Ci przekazywali go przedstawicielom różnych rodów rycerskich jako burgrabiom, np. Buchwald, Kirschberg, Hertel. W 1428 r. warownię zajęli husyci, ale odbili ją mieszczanie świdniccy i wrocławscy. W I poł. XVI wieku w związku z przystąpieniem Świdnicy do tzw. Związku Monetarnego i umieszczeniem w zamku mennicy, budowlę dwukrotnie opanowali mieszczanie.

Ptasia rezydencja Mikołaj Thomas, znany pastor ze Zgorzelca urodzony w Świdnicy i autor "Pieśni pochwalnej o mieście Świdnicy" w roku 1597 napisał o zamku "odpowiednie mieszkanie dla wróbli i złodziejskich kawek". Stan budowli był już więc fatalny na długo przed wojną 30-letnią...

W 1526 r. Śląsk przejęli Habsburgowie.
Kres istnienia średniowiecznej warowni przyniósł wielki pożar z 1528 roku. Ruinę dostał dr Franz Grimm jako zastaw od cesarza Ferdynanda I i przy pomocy materiałów budowlanych otrzymanych od miasta, przebudował ją w nowoczesną renesansowa rezydencję. Kolejnymi właścicielami byli von Gellhornowie, a od 1563 r. Dietrich von Mühlheim, na pocz. XVII wieku Nikolaus von Burghaus, a w końcu von Nostitzowie. Wojna 30-letnia (1618-1648) doprowadziła do całkowitego upadku zamku, podobnie jak i całego miasta. W 1673 wybuchł w nim kolejny pożar. W 1680 r. na miejscu zamku świdnickiego Christoph Wenzel von Nostitz ufundował klasztor, a 2 lata później kościół kapucynów pw. św Antoniego. I to te budowle zajmują miejsce zamku na licznych XVIII-wiecznych panoramach Świdnicy. W 1810 r. wraz z kasata zakonu, klasztor zamieniono na szpital, zaś świątynia stała się kościołem garnizonowym. Kościół funkcjonował do lat 70-tch XX wieku, gdy zrujnowany budynek ostatecznie opuszczono. W 1989 r. przejęli go zielonoświątkowcy i stopniowo przywracają do stanu używalności.


KONTAKT
brak

CZAS
Z rynku idzie się ok. 3 min. Pobieżne oglądnięcie ok. 2 min. Zwiedzanie muzeum z pozostałościami zamku min. 30 minut.

WSTĘP
Zbór zielonoświątkowców nie jest ogrodzony, więc miejsce po zamku i portal można oglądać do woli. Grodzisko jest również swobodnie dostępne.