Ziębice

Średniowieczny zamek książęcy

Zamek na miejscu dawnego grodu ziębickiego wzniósł książę świdnicko-jaworski Bolko I w końcu XIII w. (lata 1290-1301). Był on częścią fortyfikacji miejskich, które także w tamtym czasie wybudować kazał Bolko I. Początkowo rezydował w nim kasztelan, a następnie sami książęta ziębiccy. W 1429 r. Ziębice wraz z zamkiem były oblegane i zniszczone przez husytów. Odbudowana warownia ucierpiała ponownie w 1468 roku, w okresie wojen Macieja Korwina i Jerzego Podiebrada. Ostateczne zniszczenie przyniosły wojska Macieja Korwina w 1488 r. podczas kolejnych walk o koronę czeską i Śląsk. Od tej pory zamek Ziębice pozostawał w ruinie aż do XVIII w. W 1729 teren ten wykupiło miasto, a w 1738 r. postawiono tu barokową kaplicę Bożego Ciała nazwaną później kaplicą św Krzyża, jako zadośćuczynienie za dokonaną wcześniej profanację hostii. Potem kaplicę otoczył budynek szkoły jeździeckiej z krytym torem, a następnie sąd. W 1809 r. na terenie zamkowym utworzono ogrody miejskie.
Funkcje rezydencjonalne zamku w Ziębicach, już w XV wieku, przejął pałac postawiony z rozkazu księcia Karola I Podiebrada we wschodniej części miasta na początku XVI w. (przy Bramie Nyskiej). Budowla ta była renesansową rezydencją z attykami bez cech obronnych, dziś także nie istnieje. Szybko straciła na znaczeniu, ponieważ książę uczynił stolicą księstwa Ząbkowice Śląskie. Potem tereny te przejęli Habsburgowie, choć Ziębice pozostały własnością królów czeskich do 1654 r. W tym roku cesarz Ferdynand III przekazał je arystokracie austriackiemu Johannowi Weikhardowi von Auersperg. W XVIII wieku Ziębice, w wyniku sprzedaży przeszły pod panowanie Prus. Pałac prawdopodobnie z powodu złego stanu zburzono, a na części jego terenu w końcu XVIII wieku zbudowano kościół ewangelicki.

Bibliografia